Een sneeuwavond van schaak en geluk
20 november 2024
De derde ronde van het Stukkenjagers Open stond op het programma. Onze jaarlijkse 9-ronden Zwitsers toernooi, gespeeld verspreid door het seizoen, brengt altijd een speciale sfeer met zich mee. Voorafgaand aan deze ronde stond ik op 1 uit 2: een teleurstellende nederlaag in de openingsronde tegen Tijn Verhoeven, na een slechte partij van mijn kant, gevolgd door een overwinning in de tweede ronde tegen Stefan Rietbergen, een onderschatte nieuwkomer met een rating rond de 1500.
Mijn originele pairing was tegen Leo van Gelder, maar helaas moest Leo zich ziek melden, waardoor het even onzeker was of ik die avond überhaupt zou spelen. Gelukkig voor mij kon het paar van Ivar ook niet, dus werden we aan elkaar gekoppeld. Dat had ergens ook wel logisch, want we stonden beiden op 1 uit 2 met vergelijkbare ratings. Toch moet ik zeggen dat ik liever tegen Leo had gespeeld. Hoewel hij een hoger plafond heeft qua speelsterkte, is zijn spel vaak volatieler en staat hij meer open voor een veilige remise. Ivar daarentegen speelt solide en consistent, wat hem een lastigere tegenstander maakt.
Toen ik aankwam bij de club, ging het gesprek uiteraard over het weer. De onverwachte sneeuwval midden november zorgde voor flink wat verbazing. Het landschap buiten leek haast onwerkelijk wit voor Nederlandse begrippen. Binnen voelde het als een typische Stukkenjagersavond: de bekende gezichten, de warmte van de speelzaal, en die onmiskenbare mix van spanning en rust die alleen een schaaktoernooi kan brengen.
Ik hoopte op een goede partij en een punt, om mijn recente goede vorm voort te zetten. Het Stukkenjagers Open voelde die avond net even wat bijzonderder – misschien was het de sneeuw, misschien de gedachte dat ik, na de onzekere start van de avond, alsnog aan het bord zat, klaar voor de uitdaging.
Na de partij hadden Ivar en ik een korte uitwisseling over de partij. We waren het er beiden over eens dat hij de partij de hele tijd aan het winnen was en dat ik ontzettend veel geluk had gehad om uiteindelijk te winnen. Ivar leek begrijpelijkerwijs wat teleurgesteld – wie zou dat niet zijn na zo’n pijnlijke nederlaag? Toch praatten we niet lang; hij leek haast te hebben. Ik liep met hem mee naar buiten en wenste hem een goede avond.
Daarna keerde ik terug naar de speelzaal en bleef ik nog even hangen. Onze partij duurde zo’n 90 minuten, dus er waren nog genoeg andere borden waarop spannende partijen gaande waren. Tom leek goed te spelen tegen de sterke Bastiaan, Max had een dodelijke aanval tegen Marsel, en Nergiz won haar partij kort nadat de mijne was geëindigd. Het was interessant om rond te kijken en te zien hoe de avond zich ontvouwde voor anderen.
Na een paar minuten besloot ik dat het tijd was om de avond af te sluiten. Het was een intense partij geweest, en met een dosis geluk had ik een punt weten te scoren. Ik verliet de club met de koude sneeuw nog in de lucht, tevreden maar ook enigszins opgelucht. Het Stukkenjagers Open blijft een bijzondere ervaring – en dit was weer zo’n avond om niet snel te vergeten.
